Siatkówka plażowa to dyscyplina sportu, która na początku była zwykłą zabawą na plaży, jednak jej rosnąca popularność sprawiła, że awansowała do grona „poważnych” dyscyplin i od 1996 roku rozgrywa się zawody w siatkówce plażowej na olimpiadzie.

Największą różnicą pomiędzy klasyczną siatkówką a plażową jest ilość zawodników, biorących udział w grze. W każdym zespole występuje para zawodników/zawodniczek, a co za tym idzie, również boisko jest mniejsze – jego wymiary to 16×8 m (połowa każdej drużyny ma 8x8m). Druga poważna zmiana to ilość setów – gra się do dwóch wygranych, ale zwycięzca musi zgromadzić 21 punktów (wymagane dwa punkty przewagi do wygranej seta). Jeśli natomiast dojdzie do sytuacji remisowej – każdy zespół wygra po jednym secie – wówczas trzeci, finałowy, rozgrywany jest do 15 punktów.

Zasady samej rozgrywki są również podobne do siatkówki halowej. Każda drużyna może odbić piłkę trzy razy, przy czym ten sam zawodnik nie może wykonać dwóch odbić pod rząd. Bardziej „luźne” zasady to dowolna pozycja zawodników na boisku, zmiana stron po siedmiu punktach w każdym secie, a żółte kartki służą jako ostrzeżenie. Jeżeli natomiast zawodnik otrzyma czerwoną kartkę, nie schodzi z pola gry, a zamiast tego zespołowi odejmowany jest punkt.
Siatkówka plażowa wzbudza równie duże emocje, co i halowa, nic zatem dziwnego, że w sieci można natknąć się na bezpośrednie relacje z rozgrywek. Transmisje na żywo można obejrzeć przy okazji olimpiady, mistrzostw krajowych, kontynentalnych i oczywiście świata.
W naszym kraju istnieje Polski Związek Piłki Siatkowej, który organizuje rozgrywki dla kobiet i mężczyzn, a także młodzieży. Dyscyplina ta nie wymaga dużego nakładu sił ani specjalistycznego sprzętu, nic zatem dziwnego, że można spotkać graczy w parkach, na terenach rekreacyjnych i oczywiście plażach. Ta dyscyplina ma pozytywny wpływ na kondycję ciała, a kontuzje zdarzają się w niej dość rzadko.