Autumn Tea pisze:

Do głowy przychodzi mi kilka sytuacji opowiadanych nieustannie w mojej rodzinie. Sytuacji można powiedzieć, że już legendarnych.
Dawno temu, kiedy byłam małym brzdącem z pieluchą między nogami, tatko zrobił mi drewniane klocki. Uwielbiałam się nimi bawić, Pewnego dnia u łożyłam z nich wysoką wierzę. Była piękna, ale niestety tylko przez chwile, bo mój o siedem lat starszy wujek szybko mi ją rozwalił. Tak strasznie się tym zezłościłam, że wzięłam ciężki, drewniany klocek i cisnęłam nim centralnie w jego czoło. Chłopak tydzień chodził z bandażem wokół głowy i długo ze mną nie zadzierał.
Kiedy miałam 6 lat brat pokazał mi pęknięcie na betonowym chodniku tuż obok naszego domu i powiedział „to ja to zrobiłem! Spadłem z drzewa i rozbiłem go głową”. Uwierzyłam mu. Moi znajomi z przedszkola byli zdruzgotani, gdy im to powtórzyłam.
Kiedyś odwiedziła nas kuzynka. Miała wówczas 3-4 latka. Kuzynka lubiła zwierzęta i to lubiła tak bardzo, że każde z nich koniecznie brała na ręce i przytulała. Można powiedzieć, że miała śmiertelnie mocny uścisk… babcia i jej kury były niezadowolone z tej wizyty.
Mój brat był bardzo nieznośnym dzieciakiem. Rzucał w moje włosy dziadami (łopian), przekupywał mnie, bym nie chodziła za nim na wioskę, zakopywał mnie w piaskownicy… Złośliwy był nie tylko wobec mnie. W szkole nieustannie dostawał uwagi do dzienniczka, wychowawczyni nieraz pisała ‚Łukasz wciąż ma diablika z skórą”. Jego uwagi są złotem, a to kilka z nich: „Łukasz na lekcji niemieckiego robił mostek, a potem czołgał się pod ławkami”, „Łukasz na lekcji udawał koguta. niereagowanie na moje uwagi”, „Łukasz wdał się w bójkę w imię błędnego poczucia solidarności”, „Łukasz zwisał z okna, a Marek trzymał go za nogi. Sięgał po buta zawieszonego na drzewie”.
Moje, mojego brata i znajomych dzieciństwo było barwne i pełne jest anegdotek. Rozpisałam się już troszkę więc może poprzestanę na tych paru. 🙂

Email: autumn0tea@gmail.com

kerocna pisze:

Jestem łakomczuchem, dzień bez słodyczy to dzień stracony – tak mam odkąd pamiętam. W dzieciństwie ilość słodyczy była mi reglamentowana, nad czym oczywiście ubolewałam. 🙂 Gdy mój tata kupował czekolady czy wafelki i ukrywał je przede mną przetrząsałam wszystkie zakamarki byleby tylko dorwać jakieś słodkości. Pamiętam, że pewnego razu mój tata otrzymał od kogoś bombonierkę, którą postawił na komodzie bo miała na opakowaniu piękne, czerwone róże. Gdy nadeszły imieniny cioci Bożenki mój tata wziął tę bombonierkę i uroczyście jej ją wręczył. Jakież było wszystkich zdziwienie gdy po otwarciu okazało się, że bombonierka jest wybrakowana. 🙂 To była oczywiście moja sprawka – jeszcze w domu odcięłam folię z bombonierki równiutko jak od linijki, wyjęłam bombonierkę, wyjadłam z niej kilka czekoladek a resztę schowałam z powrotem do folii. 🙂 Zrobiłam to tak umiejętnie, że nikt się nie zorientował, że przy bombonierce było coś majstrowane.
Moje zdolności związane ze zdobywaniem słodyczy rosły wprost proporcjonalnie do wieku, teraz jestem w tym mistrzem. 🙂

Pozdrawiam
Anna

kalosze@wp.pl

Iwona pisze:

Mam taką historyjkę z dzieciństwa 😉 Nie byłam jej jedynym uczestnikiem, było nas ok. 7 osób. Wiek taki że się na stojąco pod stół wpadało. Najmłodsza z nas miała może 3,5 roku. W naszym domu był cudowny żyrandol. Sprowadzany z rosjii, szklany z jakimiś powyginanymi ozdóbkami lub czymś takim. Rodzice dostali go na wesele i wisiał na honorowym miejscu w domu – salon. Pewnego razu nudziliśmy się strasznie bo ileż czasu można było spędzić w piaskownicy czy na rowerze prawda? Do dziś nie wiemy kto ale ktoś wpadł na pomysł byśmy zrobili huśtawkę. Problem był że nie bardzo wiedzieliśmy jak i z czego ale od czego mamy żyrandol prawda? Po cichu żeby nie zwracać na siebie uwagi przeszliśmy koło kuchni gdzie byli dorośli i poszliśmy do salonu. Nas było 7 a żyrandol ramion miał 6. Więc każdy kto wyższy chwycił jedno ramie i się huśtał. Jednak jeden z chłopaków był troszkę okrąglutkim dzieckiem więc gdy on również chwycił za żyrandol ten „nie przyzwyczajony” do takiego ciężaru został wyrwany i runął na stół;) W tedy wszyscy spanikowani rzuciliśmy się do ucieczki. Na stole została tylko najmłodsza która nie mogła zejść ze stołu. Rodzice pamiętają z tamtego tyle że ktoś rzucił do najmłodszej „teraz Ty się huśtaj”
Jest to historia która w mojej rodzinie jest stałym elementem każdej imprezy 😉

Honsia Honsia pisze:

Mój e-mail: czytelniczka27@o2.pl

Historia z dzieciństwa, którą często wspominam wydarzyła się, gdy miałam 3 lata. W naszym domu był remont i ściany w salonie zostały pomalowane na biało. Po malowaniu, wszyscy czekali, aż ściana dostatecznie wyschnie, by położyć drugą warstwę. Byłam bardzo ciekawa nowego koloru ścian i strasznie się zawiodłam, gdy weszłam do pokoju – był taki smutny i „brzydki”. Postanowiłam jakoś ją upiększyć. Zabrałam się do pracy, wzięłam wszystkie kredki, farby i mazaki, jakie miałam. Przyozdobiłam ścianę na tyle, ile mi sił starczyło [raczej, tam gdzie dosięgnęłam 🙂 ]. Cała ściana w przeciągu 20 min nieuwagi moich rodziców została pokryta licznymi rysunkami – kwiatków, kotków czy piesków. Według mnie spisałam się na medal. Jednak, gdy domownicy weszli do pokoju, ich miny tego nie potwierdzały. Ja nie wiedziałam o co im chodzi, cała praca na marne? Moim zdaniem pokój był o wiele ładniejszy, ale moja praca nie została doceniona. Zostało mi wytłumaczone, że swój artystyczny talent, muszę wyćwiczyć najpierw na kartce z bloku rysunkowego, a nie na ścianach. Cała ściana została pomalowana od nowa i znów była całkiem biała. A mi pozostało tylko, wspomnienie o mojej pięknej, kolorowej ścianie.

Ulinka pisze:

Kiedy miałam niespełna roczek i jeździłam w spacerówce, mama
pojechała ze mną na zakupy na rynek. Chwila nieuwagi i moje małe rączki
złapały malutkiego żółciutkiego kurczaczka tak mocnym uściskiem, że
sprzedawca nie chciał już go z powrotem i kazał za niego zapłacić. Droga
do domu była daleka, kurczaczek cały czas był trzymany małymi łapkami.
Przyjechaliśmy do domu, wszyscy myśleli, że zadusiłam maleństwo. W końcu
jakoś go ode mnie zabrali. Kurczaczek kiedy poczuł, że został
uwolniony, otrząsnął się i zaczął radośnie biegać. Babcia powiedziała do
mamy, że chyba zwariowała, że niby co teraz mają zrobić z jednym
kurczakiem no i pojechała na rynek i dokupiła jeszcze 9. I tym sposobem
przez kilka lat mieliśmy co tydzień świeżą dostawę jaj 🙂

Kiedy
miałam około 2-3 latek, jechałam z mamą autobusem. Nie wiem gdzie
jechałyśmy, ale zabrałam na wycieczkę swoją ulubioną lalę. Po pewnym
czasie mówię: „Mamusiu, ja chcę siusiu”. Mama – przerażenie w oczach,
nie ma w pobliżu żadnej toalety a była zima, więc nie mogła mnie
wysadzić na trawkę. Mówi, żebym jeszcze wytrzymała a ja dalej „mamusiu,
ja chcę siusiu”. W końcu wysiadłyśmy z autobusu, biegniemy do jakiegoś
biurowca, na parterze toaleta zamknięta, nie ma czasu czekać na windę,
bo ja dalej „mamusiu, ja chcę siusiu”, biegniemy po schodach na piętro,
zziajane i upocone, mama rozbiera mnie z grubej zimowej kurtki, sadza
mnie na toalecie i z ulgą mówi: „No to teraz możesz robić siusiu” a ja
na to „Mamusiu, ale to lala chce siusiu.”

urszula.lacka@gmail.com

Captain_Bella pisze:

Wspomnienie z dzieciństwa… Sporo ich jest, zawsze coś się z kuzynami i kuzynkami się wymyśliło, a, że było nas dużo, była to zgraja nie do ogarnięcia.
Pamiętam pewien słoneczny dzień, jeżeli się nie mylę był to czerwiec. Dzielni sześcio-, siedmio- i ośmiolatkowie ruszyliśmy na podbój naszej wsi… Z resztą jak co dzień. Wpadliśmy na pomysł, aby udać się do „nawiedzonego domu”… Tak go nazywaliśmy, bo dorośli często nam wmawiali, że tam straszy. Nie ukrywam, cykaliśmy się, ale w końcu kuzyn skoczył na równe nogi i zakrzyknął: „Nie wiem jak wy, ale ja nie mam zamiaru tu siedzieć!” (Jak na ośmiolatka był całkiem odważny), więc ja, dwie moje kuzynki i trzech pozostałych kuzynów wzruszyliśmy ramionami i poszliśmy w stronę budynku. Pamiętam jak się bałam… Masakra.
Tomek (najstarszy) chwycił za klamkę i pociągnął… Zamknięta. No to już, szukamy klucza… To nic, że tak naprawdę wszyscy staliśmy w tym samym miejscu i rozglądaliśmy się wokół, ale klucza jak nie było, tak i nie ma. Więc ja jako ten największy tchórz mówiłam im, abyśmy zostawili to i poszli na „górkę” (miejsce naszych spotkań), ale oni wiedzieli lepiej. Młody tak się uparł, że w końcu wyrwał klamkę z drzwi. Nie było w tym nic dziwnego, bo drzwi były przeżarte na wylot przez korniki, ale wiecie… Szacun w grupie był.
I nagle słyszymy jakieś szmery z krzaków… Widzimy nie wyraźny kształt poruszający się niemrawo. Ktoś wstaje i odchyla liście, widzimy niebieskie oczy i brudną twarz… Tak szybko to jeszcze nigdy nie uciekałam. Krzyczeliśmy przerażeni, biegnąc po łące. Ola (najmłodsza) wpakowała się w rów z wodą, inny wpadł prosto w błoto, a ja sama zaryłam twarzą o ziemię, bo zawinęły mi się nogi o jakiś sznurek… Widząc oczami już sporo starszych osób śmiejemy się wspominając ten bieg… Tak szybko podnosiliśmy się po upadku, że Superman pozazdrościłby nam wytrwałości.
No ale dobiegliśmy do naszej „górki”, a potem prostą drogą do babci.
Babunia widząc sześć małych, brudnych stworzonek załamała ręce, a kiedy poznała naszą historię wybuchnęła śmiechem. Nic nie mówiąc zagoniła nas do basenu, gdzie woda zmyła z nas bród i wspomnienie tych strasznych oczu.
Co się potem okazało? Że ten cały pan, to był nasz wujo, którego ciężarna ciocia wysłała po rosnące niedaleko jeżyny, a ubrudził się tak, bo po drodze wpadł w jakieś błoto.
I rzeczywiście… Po jakieś godzinie do babci przyszedł ten nieszczęsny wujek i widząc nas zaśmiał się szczerze, udając przy tym wielkiego złego potwora.
Z perspektywy czasu było to całkiem… Zabawne doświadczenie.
Szukający klucza do drzwi mali odkrywcy, siłacz wyrywający klamkę, mali tchórze biegnący przez pastwiska, lądujący co chwila w błocie… A na końcu „wielki i zły potwór” pod postacią kochanego wuja, który poszedł zbierać jeżyny dla ciężarnej żony… Tak. Tego się nie da zapomnieć.

bella50654@gmail.com

Władyslaw pisze:

Kiedy byłem mały, miałem może z 6 lat, wyjechałem na swoje pierwsze tygodniowe wakacje z moją grupą zerówkowiczów. Mama przygotowała mi starannie odzież, w tym bieliznę na każdy dzień i powiedziała: „zobacz, te majtki ubierasz w poniedziałek, te masz na wtorek, te na środę, tamte na czwartek,” … itd. W końcu tydzień minął, wróciłem do domu, a cała rodzina przypatrywała mi się dość dziwnie. Mama stwierdziła, że jakby trochę przytyła mi pupa i była zdziwiona, że stało się to w jeden tydzień. Ładną chwilę trwało, zanim wszyscy zorientowali się, o co chodzi. A to wszystko przez moje posłuszeństwo! No bo ja po prostu ubierałem jedne majtki w poniedziałek, drugie we wtorek, trzecie w środę, czwarte w czwartek… no i tak do końca tygodnia. 😉

Z pozdrowieniami 🙂
wwpp@onet.eu

Jerzy Kułak pisze:

Jako dziecko bardzo kochałam wszystkie zwierzątka. Gdy miałam około trzech lat moja kotka okociła się i zginęła. Zostawiła nam kilka małych kotków, które nie potrafiły pić mleka. Rodzice próbowali wszystkich sposobów, aby ocalić maluchy. Niestety jeden był wyjątkowo oporny. Z dnia na dzień robił się coraz słabszy, od dwóch dni nic nie jadł. Rodzice rozmawiali i zastanawiali się jak mogą mu pomóc, ubolewali nad jego stanem i twierdzili, że chyba nie uda mu się przeżyć. Usłyszałam ich rozmowę i czym prędzej pobiegłam do Mruczka. Wsadziłam mu cały łepek do miseczki z mleczkiem i tak trzymałam. Rodzice usłyszeli dziwne dźwięki świadczące o tym, że coś złego się dzieje i czym prędzej przybiegli na ratunek. Jednak nie mieli już kogo ratować… Nie, nie zabiłam tego biednego malucha. Stałam nad kotkiem i z triumfem w głosie mówiłam: „Nauczyłam kotka pić mleczko”. Kotek na początku zachłysnął się mleczkiem, ale szybko odzyskał powietrze i z racji tego, że był niezwykle wygłodniały zaczął je pić. Całą tą historię pamiętam jak przez mgłę, ale bliscy nie pozwalają mi o tym zapomnieć.
Pozdrawiam: martalewandowska0@op.pl

Magdalena pisze:

Pamiętam jedną krótką historyjkę z opowiadań mamy.Byłam wtedy mały dzieckiem.Jechaliśmy do dziadków wraz z miom starszym bratem,mieliśmy wtedy żuka.W pewnym momencie brat krzyknął:”ooo kółko leciało”.Tata szybko się zorientował,że to koło od naszego samochodu i zaraz się zatrzymał.Na szczęście nic się nie stało ale nas odebrał dziadek i scholowali samochód na podwórko

Magda Szczurek pisze:

Historię znam z opowieści moich rodziców i babci, ponieważ sama jestem za mała, by ją pamiętać, jednak znając mój apetyt wierzę w ciemno. Obchodzę urodziny w Dzień Dziecka, fakt ten miał miejsce dzień, czy dwa przed. Moja babcia, najlepsza kucharka, zawsze zajmowała się przygotowaniem ciasta i tortu na moje urodziny. Biszkopt gotowy leżał na oknie, ja spędzałam u babci noc i bawiłam się. Babcia odpoczywała po całym dniu wypieków w sypialni, po domu biegała suczka- owczarek niemiecki o imieniu Tara. Babcia poszła do kuchni, przygotowany tort był w połowie wyjedzony! Jutro urodziny, babcia nie zdąży zrobić nowego… ileż to krzyku było! Komu się oberwało? Pierwsze podejrzenia, wrzaski i drobne klapsy w stronę biednego psa… niewinnego. Bo torcik… chciała zdegustować mała Madzia… solenizantka musi dbać o gości, co się nie potrują i musi sprawdzić, czy dobre. 🙂
Teraz wszyscy się z tego śmieją, a ja mam wyrzuty sumienia, że to Tara oberwała.

Magda Szczurek
jimmyxdxd@gmail.com

Wiktoria pisze:

Opowieść usłyszałam od moich rodziców i z tego co się dowiedziałam to oni zaśmiewali się później do łez, a ja rozpaczałam nad swoim losem – jakkolwiek może robić to dziecko.
W wieku około lat trzech, może kilku więcej, wybrałam się z moimi rodzicami, którzy byli opiekunami na koloniach, do Augustowa. I poszli ze mną na spacer. Podczas tego spaceru szliśmy takimi pawilonami, gdzie często można grać w air hokeja i temu podobne gry. Właśnie w tym miejscu stał również kolorowy koń, z nieproporcjonalną głową i ogromnym uśmiechem, który (koń, nie uśmiech), gdy wrzuciło się monetę to ruszał się bodajże w górę i w dół. Rodzice posadzili mnie na tego konia z myślą, że jako dziecko będę z tego powodu szczęśliwa (ale już wtedy moja mina niekoniecznie wyrażała zadowolenie), wrzucili monetę… A wtedy koń zaczął wydawać z siebie dźwięki, a ja dokładnie w tym samym momencie wybuchnęłam płaczem, jaki potrafi z siebie wydobyć tylko trzylatek. Rodzice w pośpiechu zdjęli mnie z końskiego grzbietu i zaczęli przytulać, ale w środku, jak się później dowiedziałam, zaśmiewali się do łez, szczególnie kiedy przypomieli sobie moją twarz w momencie kulminacyjnym przygody, czyli konia, który zaczął grać. 😀

Wiktoria Wojciechowska
wika052000@gmail.com

Monia pisze:

To był letni wakacyjny dzień, kiedy jedząc chyba już szóstego rożka tego dnia, zastąpiłam babci niosącej w obu dłoniach siaty z zakupami drogę.
– Babciu, powiedzieć ci coś?
– Co takiego? – spytała.
– Ale dasz mi na loda? – Nic sobie nie robiłam z tego, że babci ręce mdleją. No cóż, dzieci nie znają bólu pleców, zapalenia stawów. Hulaj dusza.
– Znowu? Ile już ich dzisiaj zjadłaś?
– Oj babciu, ciepło jest. To jak?
– No mów, co chciałaś powiedzieć.
– Ale dasz mi na loda? – upewniałam się.
– Mów.
– Ale dasz mi na loda? – Zupełnie jak zdarta płyta:D
– Dam. No a teraz mów.
– Babciu… – zrobiłam najbardziej maślane oczy jakie tylko można – kocham cię. A teraz daj na loda.
No i cóż miała kobicina zrobić? Ręce opadły jej prawie do samej ziemi, ale za spojrzenie pełne uśmiechu będę ją kochać do końca moich dni:D

Dziś babcia jest dużo starsza, po operacji serca i walczy z rakiem. I choć czasami wydaje się zirytowana, a wręcz zgorzkniała, ja wiem, że wewnątrz wciąż bije to dobre serce gotowe uchylić nieba.
Zaskakujące jak zabawne anegdody po latach potrafią wycisnąć z oczu łzy. To była piękna podróż do lat beztroski, dni pełnych radości. Dziękuję:)

Dawid Oblizajek pisze:

Mama opowiadała mi że któregoś lata jak byłem mały siedziałem z nią w domu ponieważ padał mocno deszcz.Oglądaliśmy coś w telewizji ale mówiłem że to widziałem choć była to na tamte czasy nowość.W tedy zapytałem mamę czy pobawimy się w chowanego odpowiedziała tak i poszliśmy się chować ona liczyła.Gdy już odliczyła zaczęła szukać w kuchni w pokoju na piętrze a ja byłem najmniej podejrzewanym miejscu w toalecie ,a dokładnie w samej wannie.Mama znalazła mnie po 5-6 minutach i powiedziała teraz ty liczysz.Umiałem liczyć do 20 więc musiałem dwa raz.Gdy odliczyłem szukałem mamy po całym domu nawet do ogródka wyszedłem.Po chwili jednak wróciłem a gdy przechodziłem obok dużej szafy do której mama zabroniła mi chodzić powiedziałem głośno ”Mamo gdzie jesteś” Lecz była cisza i wtedy powiedziałem ”kurwa” a mama była w szafie obok której stałem:D Mam jeszcze jedną którą pamiętam sam była zima a na dworzu było pełno śniegu.W domy obok mieszkało taka moja przyjaciółka którą nazywaliśmy kapustą ponieważ miała włosy zawsze ułożone przez mamę.Ale dobra przejdzmy do sedna nalepiłam z kolegą góre śnieżek które mieliśmy w nią rzucić gdy uszłyszeliśmy otwierające się drzwi kłóciiliśmy się kto trafi z zamkniętymi oczami gdy usłyszeliśmy wrzask i to nie Natalii tylko jej mamy Jacek spadł prosto na bałwana którego zrobiliśmy z rana rozwalił on brzuch i dupe a głowa spadła mu na twarz.Ona tamtej pory ma ksywe bałwan 😀 mail:warszawa2246@gmail.com

Karolina pisze:

Wszystko, co najzabawniejsze w moim dzieciństwie miało miejsce za czasów przedszkola. Gdy miałam 5 lat moi rodzice postanowili zmienić miejsce zamieszkania: raz, że mieli bliżej do pracy, dwa – chcieli się w końcu całkowicie usamodzielnić.
Pierwszy tydzień przedszkola był traumatyczny… dla moich rodziców. Byłam istotką bardzo towarzyską a w nowym mieście nie znałam innych dzieciaków, oprócz tych z grupy. Pewnego dnia, gdy moja mama przyszła po mnie wpadłam w istny szał. Zaczęłam płakać, wariować, aż w końcu chwyciłam się futryny drzwi i trzymałam najmocniej, jak potrafiłam – wszystko, żeby nie iść do domu. Przez ten napad szału wychowawczynie myślały, że jestem w domu bita, torturowana i tym podobne. Nawet wezwano moja matkę na pogadankę!
Gdy cała ta sytuacja już umilkła zdarzyło się coś innego. Znów ze mną w roli głównej! Od dziecka miałam zapędy aktorskie. Co zostało zauważone i… Dostałam główną rolę w przedstawieniu z okazji dnia babci i dziadka. Byłam niesamowicie dumna. PIERWSZA ŚNIEŻYNKA! Rolę dopracowałam najlepiej, jak 5-6 latek potrafił. Przyszedł wielki dzień, na widowni siedzieli dziadziusiowie, babcie, rodzice. Oczywiście w tym moi. Z pełną gracją wyszłam na scenę, otworzyłam usta i… zwymiotowałam.
Z tej historii do tej pory śmieje się cała moja rodzina.

Pozdrawiam serdecznie, Karolina (karolina.gadek1@op.pl)

Marcela Zagrobelny pisze:

Jako, że byłam bardzo niesfornym dzieckiem, dodatkowo ze skłonnościami do zwracania na siebie uwagi, co chwilę w moim dzieciństwie miały miejsce śmieszne zdarzenia.

Pewnego razu, będąc u babci, która mieszkała w pięknym domku z dużym ogrodem pełnym kwiatów, postanowiłam, że muszę w końcu nauczyć pływać kotkę Lulę.
Przy ogrodzie babcia posiadała mały zbiornik na wodę, a ja niewiele myśląc, po prostu wrzuciłam kocicę do środka w myśl zasady- „najlepiej uczyć się w praktyce”. Jakież było moje zdziwienie, gdy Lula po prostu uciekła z wody, nie chciała ze mną współpracować.Po kilku następnym nieudanych próbach, uznałam, że miarka się przebrała i trzeba działać szybciej- po wrzuceniu Luli do wody, zamknęłam wieko zbiornika- w końcu (jak wtedy myślałam) to był jedyny sposób, żeby kotka babci nabyła nowe umiejętności.

Na szczęście w pobliżu była akurat sama babcia, która widząc moją nazbyt niewinnie wyglądającą minę, wkroczyła do akcji. Dzięki niej Lula cała i zdrowa, choć nieco przemoknięta i wystraszona, znalazła się w jej ramionach. Oczywiście ja w całej sytuacji nie widziałam nic złego, dodatkowo upierałam się, że jestem tak dobrym nauczycielem pływania i dzięki mnie kotka poradzi sobie w przypadku nagłego sztormu i powodzi, które przecież tak często się zdarzają.

Warto także zaznaczyć, że sama nie umiałam wtedy (jak jest zresztą i do tej pory) pływać.

Michał Orzechowski pisze:

Wigilia, o której Wam opowiem była naprawdę niezwykła. Miałem wtedy z sześć czy siedem lat (teraz mam 39 – jejku, jak ten czas szybko ucieka), razem z młodszym bratem wypatrywaliśmy pierwszej gwiazdki. W końcu pojawiła się na niebie i zasiedliśmy do kolacji. Byliśmy z bratem całkiem mali więc tak naprawdę jedliśmy tę kolację czekając niecierpliwie na dzwonek do drzwi. Wreszcie jest. Ubrany na czerwono Gwiazdor z długą białą brodą. „Kto popsuł tatusiowi metrówkę?”- zapytał Gwiazdor. Na mojego brata padł blady strach, bo to przecież on był sprawcą tego haniebnego czynu. Poryczał się na całego. Potem ja musiałem chwilę z tym Gwiazdorem porozmawiać. W końcu wykonał swoje zdanie, czytaj: wręczył prezenty, po czym poprosił tatę o papierosa… Gwiazdor pali? No nic, nie moja sprawa. Gwiazdor wziął w usta papierosa, wyciągnął z pudełka zapałkę, zapalił ją… I w drodze od pudełka do papierosa zapalona zapałka zahaczyła o długą, białą, gwiazdorową brodę. Zaczęło się palić. Mama pobiegła szybko do kuchni po wodę, w tym samym czasie Gwiazdor zerwał swoją brodę i zaczął ja gasić nogami. Zapalił się dywan… Tata odruchowo wziął dzbanek z kompotem z suszonych owoców i chlusnął nim na dywan. Potem mama dogasiła ogień wodą z garnka. Udało się. Święta uratowane. I Gwiazdor uratowany a właściwie nie Gwiazdor tylko… pan Kaczmarek z siódmego… To wtedy chyba przestaliśmy z bratem wierzyć w Gwiazdora. Ja już miałem jakieś przypuszczenia, ale wtedy zostały całkiem „ogniście” potwierdzone.

Mój mail: chufu1975@gmail.com

Guest pisze:

Rok 1998 Moja kuzynka wiek 13 lat. Smutny dzień pogrzeb mojego dziadka. Rzecz działa się na małym wiejskim cmentarzu. Idziemy wszyscy w korowodzie za trumną, aż nagle moja kuzynka na cały głos krzyczy mamo patrz o Krowa. W tym momencie wszyscy pękaliśmy ze śmiechu razem z księdzem.

Monika Chyczewska pisze:

W dzieciństwie,

kiedy jeszcze miałam
pieska Timiego i często wychodziłam z nim na spacer spotykałam wielu
sąsiadów. Poznałam bliżej zwłaszcza dzieci i osoby starsze. Wśród nich była
dziewczynka Ania, która miała pieska o imieniu Shrek. Pewnego dnia sąsiadka z
bloku zaczepiła mnie na spacerze i mówi do mnie….”jaka ta Ania
niegrzeczna!Ja się jej pytam jak na imię ma pies, a ona mi mówi, że srak!”
Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu, ale wytłumaczyłam sąsiadce, że Ania jej
dobrze powiedziała, a piesek to nie srak, a Shrek taka postać z bajki!

Lidia pisze:

Jest ciemno, ale zarazem miło i przyjemnie. Czuję to ciepło.. nie mam ochoty stąd wychodzić. Nic nie widzę. Tak na prawdę nie wiem gdzie jestem. Ale co to? Coś zaczyna się ruszać, coś ciągnie mnie na zewnątrz. Nie chcę stąd wychodzić! Aaaaaa!
– Gratulacje, urodziła Pani śliczną córeczkę!
No cóż.. chyba właśnie przyszłam na świat 😉

montagne@wp.pl

Justyna pisze:

Zabawna historia z dzieciństwa to dla mnie temat rzeka. Zabierałam się za napisanie tego tekstu kilka dni, bo co chwilę zmieniałam koncepcję, którą opowieść wybrać. W końcu zdecydowałam się na historię mojej pierwszej miłości, a nazwijmy ją…

SKARPETKI W SAMOCHODY

Akcja mojej historii dzieje się na Mazurach w trakcie wakacyjnego wyjazdu z rodzicami.

Rok: 1996 (miałam wtedy niecałe 6 lat)

Bohaterowie: ja, Mama, Tata, mój nowy przyjaciel w adidasach i skarpetkach w samochody

DZIEŃ 1

Ja, Mama i Tata pierwszego dnia na wakacjach wychodzimy na spacer. Punkt docelowy: plac zabaw w mieście. Rodzice siadają na ławce, a ja rozpoczynam samodzielną zabawę w piaskownicy (warto tutaj napomnieć, że byłam dzieckiem dość nieśmiałym i bardzo samodzielnym… potrafiłam sama sobie świetnie zorganizować czas i nie potrzebowałam kompana, by się dobrze bawić).

Stawiam babki… pierwsza, druga, trzecia… piękne! Gdy nagle moja praca zostaje bestialsko rozdeptana przez sportowe adidasy i odziane w podciągnięte do połowy łydki skarpetki w samochody nogi.

Zrywam się do góry, ze łzami w oczach i już planuję biec do rodziców, gdy wandal staje koło
mnie, bez słowa bierze moje zabawki i stawia babki od nowa. Z jednej strony jestem zła i chcę mu zabawki zabrać, ale z drugiej kusi mnie, żeby sprawdzić jaki będzie efekt tej wspołpracy, więc
zostaję i budujemy razem.

Pół godziny później ja i mój nowy przyjaciel jesteśmy nierozłączni. Rodzice próbują namówić mnie na dalszy spacer, ale ja wolę spędzać czas z moim nowym kolegą. Ma krótko obięte brązowe
włosy, duże brązowe oczy, białą koszulkę na krótki rękawek, krótkie spodenki, skarpetki w samochody i adidasy. Najbardziej imponują mi jego posiniaczone nogi i brudna od piachu buzia:) Ja
jako grzeczna dziewczynka zawsze uważałam, żeby się nie „upaprać”, a on jes moim zupełnym
przeciwieństwem. Jest super! Mój najfajniejszy „podwórkowy kolega”.

Plac zabaw opuszczam niedługo potem, ale zostaje mi obiecane, że wrócimy jutro o tej samej porze. Umawiam się więc z moim kolegą na następny dzień.

DZIEŃ 2

Mój przyjaciel już na mnie czeka. Bawimy się w chowanego, budujemy zamek w piaskownicy i robimy rundy po wszystkich przyrządzach na placu zabaw.

I tak mijały dzień 3, dzień 4, aż dnia 5ego…

DZIEŃ 5

Jak zawsze rano przybyliśmy z rodzicami na plac zabaw. Mojego przyjaciela jeszcze nie było.
Zaczęłam się, więc bawić sama. Kilka minut później usłyszałam znajome „Cześć!”. Podniosłam oczy do góry i zobaczyłam mojego przyjaciela… w sukience!

– „Dzisiaj nie mogę się bawić, bo idziemy z rodzicami do babci. Zobaczymy się jutro.” – powiedział mój przyjaciel (a jak się okazało sekundę wcześniej PRZYJACIÓŁKA). Odwróciła się i pobiegła do stojącej kilka kroków dalej mamy.

Zdziwnienie na mojej twarzy musiało być bezcenne, bo wywołało panikę u moich rodziców.
– To Ty nie wiedziałaś, że to jest dziewczyna? – dziwiła się moja mama.
– Przecież miała krótkie włosy, skarpetki w samochody, a innego dnia chłopięce spodnie. –
tłumaczyłam się.
– Ale to nigdy nie zapytałaś się jak ma na imię? – dziwił sie tata.
– Nie powiedziała, to się nie pytałam. – skwitowałam i szybkim krokiem zaczęłam opuszczać
plac zabaw.

Na wakacjach byliśmy jeszcze 2 dni, ale nie chciałam już iść z rodzicami na plac zabaw. Było
mi głupio i nie chciałam się bawić z dziewczynką, która miała całe nogi w siniakach i zadrapaniach. W moim różowym, dziewczęcym świecie damie takie zachowanie nie przystawało.

Email:
nthgcompares2me@gmail.com