O dziecku marzyłam odkąd pamiętam. Zawsze uważałam, że macierzyństwo to główny cel mojego życia. Trochę potrwało jednak, zanim poznałam odpowiedniego faceta. No, ale wpadłam, zakochałam się! Wielka miłość, po kilku latach ślub, wesele, a później wymarzony dzidziuś…

Byłam taka szczęśliwa! Gdy mały przyszedł na świat, starałam się jak mogłam. Zaczęły się nieprzespane noce, frustracja, bo mały wciąż miał kolki. W ciąży, wszyscy mnie wspierali, klepali po plecach, ale gdy mały pojawił się na świecie zostałam sama. Dla mojej rodziny, samodzielna mama to taka, która radzi sobie ze wszystkim sama. DOSŁOWNIE, ze wszystkim. Początkowo sama myślałam, że tak właśnie musi być. W końcu to MÓJ syn, ja go urodziłam, świata poza nim nie widzę, a on poza mną. Ale teraz? Mały ma już 3 lata. A mi nadal nic nie wolno. Doszło do tego, że straciłam większość koleżanek. Dlaczego? A no dlatego, że moja moi rodzice, moja teściowa, a nawet mój mąż, uważają, że skoro jestem mamą, to nie powinnam włóczyć się po mieście. Chcesz wyjść z domu? Nie ma sprawy, ale bierz małego ze sobą! Kocham syna nad życie, ale nikt nie przygotował mnie na to, jak TRUDNE jest macierzyństwo. A przynajmniej w mojej rodzinie. Moje koleżanki oddały dzieci do żłobka, przedszkola, niani. Żyją, zupełnie tak jak wcześniej. A ja? A ja czuje się jakbym nie miała własnego życia.

Ostatnio kupiłam sobie bluzkę. Pierwszy ciuch od nie pamiętam kiedy. A co na to mój mąż? „ No ładna…, ale mały potrzebuje butów na zimę, mogłaś pomyśleć o tym.” Poczułam się jak wyrodna matka, egoistka! Odkąd pojawił się syn, wszystkie moje potrzeby zeszły na dalszy plan. Nie wolno mi tego okazywać, bo przecież tylko zła matka mogłaby narzekać na to, że jest zmęczona i niewyspana. A ja po prostu czasem mam dość! Czy naprawdę jestem złą matką, bo czasem chciałabym zostawić syna w domu i wyjść gdzieś sama? Bo chciałabym czasem skupić się na swoich potrzebach?

Już niedługo chciałabym wrócić do pracy, tymczasem teściowa i mój mąż, z góry uznali, że to moja fanaberia. Całkowicie zbędna, bo pieniędzy nam nie brakuje, a ja co? Palma mi odbiła, dziecko do przedszkola, do obcych ludzi chce dać! W końcu zarówno teściowa, jak i moja mama, całe życie siedziały w domu, opiekując się dziećmi i domem. Coraz częściej zdarzają się takie sytuacje, gdy moja frustracja odbija się na dziecku. Wtedy naprawdę czuję, że macierzyństwo mnie przerasta, a ja jestem złą matką. Zupełnie inaczej wyobrażałam sobie macierzyństwo. Mam niespełna 30 lat, a czuje się jak zmęczona życiem 50. Nic mnie nie cieszy, bo każdy kolejny dzień zlewa się z poprzednim. Ja wiem, nie wolno mi się tak czuć, powinnam cieszyć się każdym postępem mojego dziecka, gotować obiadki, wymyślać coraz to nowe zabawy, a wieczorami być przykładną żoną. Problem w tym, że niewiele już mnie cieszy, bo czuje się tak jakbym nie miała żadnej kontroli nad własnym życiem! Zaczynam już wątpić, czy to cała moja rodzina zwariowała, czy też jednak to ze mną jest coś nie tak??? Pomocy!

Podobne artykuły:

Pomocy! Moja teściowa mnie nie znosi… a ja jej! Jestem utrzymanką swojego męża Mój chłopak jest gejem – prawdziwa historia Matka i córka – jak się porozumieć? Problem! Jestem aseksualna – czy ktoś mnie kiedyś pokocha?