Akcja szlachetna paczka, jak każda inna tego typu akcja, budzi sporo kontrowersji. Pomysł niby piękny i szlachetny, ale gdzieś po drodze pojawiają się zgrzyty. Bo wolontariusze na pewno kradną, potrzeby rodzin zbyt wygórowane, a dochody zaniżone. I choć nie wiem jakie doświadczenia mają ludzie negujący akcje, mogę Wam opowiedzieć o swoich. O trójce dzieci i rodzicach, którzy robią co mogą byleby zapewnić im to niezbędne minimum.

W tym roku po raz pierwszy zdecydowaliśmy się wziąć udział w szlachetnej paczce. I na wstępie mogę powiedzieć jedno: gdybym swoim stałym zwyczajem, najpierw wpisała w google: ‚szlachetna paczka opinie’, albo bym zrezygnowała, albo podeszła do akcji z mniejszym zaangażowaniem. Cieszę się jednak, że tego nie zrobiłam. Cieszę się, że (chyba) nie zrobił tego nikt z kilkudziesięciu osób zaangażowanych w tworzenie paczki. Zamiast tego działaliśmy z ogromnym entuzjazmem, ciesząc się z każdej osoby, która zdecydowała się dorzucić 5 zł, czekoladę czy opakowanie żelu pod prysznic.

‚Nasza rodzina’ składa się z 5 osób. Rodzice wychowywali się w domu dziecka, mają trójkę chłopców. Oboje pracują, a ich łączny dochód to nieco ponad 2 tysiące złotych. Odliczmy utrzymanie domu (spadek po adopcyjnych rodzicach), dojazd do szkoły i pracy ( codziennie ponad 20 km w jedną stronę). A dzieciom trzeba dać jeść, ubrać, kupić przybory szkolne, lekarstwa gdy któreś zachoruje. Potrzeby rodziny? Ciepłe ubrania, buty na zimę, jedzenie, środki czystości. Wolontariusz który przeprowadza w rodzinie ankietę, pyta każdego o jego świąteczne marzenie (które darczyńca może spełnić). Kobieta marzy o albumie na zdjęcia, jej mąż o zestawie do golenia, dzieci o zabawkach, najstarszy z chłopców o bluzie z kapturem.

Potrzeby wydają się skromne, ale po szybkiej kalkulacji okazuje się, że przeciętna rodzina, nie jest w stanie spełnić wszystkich tych potrzeb i marzeń. Nieśmiało prosimy znajomych o pomoc i dopiero wtedy odczuwamy prawdziwą MOC szlachetnej paczki. Na forach wielu ludzi narzeka, że potrzeby są zbyt wielkie, by zwykła rodzina mogła sobie pozwolić na stworzenie takiej paczki. Ale przecież nikt nie każe nam jej robić samemu. W tej akcji chodzi właśnie o to, by zaangażować jak najwięcej osób, każda z nich daje od siebie niewiele, w ramach własnych możliwości, a jednak wielkość paczki rośnie. Do tego stopnia, że na miejsce musimy jechać dwoma samochodami. Co nie znaczy, że po drodze nie napotykamy na opór. Są ludzie, którzy nie wierzą w akcje, w uczciwość wolontariuszy, a nawet w to, że rodzina jest naprawdę potrzebująca.

W trakcie organizacji, utrzymujemy stały kontakt z wolontariuszką, która opiekuje się rodziną. Jest dużym wsparciem, mówi nam o tym, czego w ankiecie możemy nie wyczytać. Dopinguje mówiąc, że nie mamy przejmować się tym, że nie możemy spełnić któregoś z marzeń, czy tym, że rzeczy będą używane, niemarkowe. Jeszcze bardziej przybliża nam obraz rodziny, opowiada o chudziutkim czterolatku, którego marzeniem były klocki lego (o nie! Drogie, markowe!). Obiecał jej, że będzie więcej jadł, byleby Mikołaj spełnił jego marzenie.

Są ludzie, którzy negują akcje, bo nie potrafią zrozumieć tego, że dziecko marzy o markowych klockach, lalce barbie czy drogiej bluzie. Wolontariusze pytają dzieci o marzenia, a dzieci marzą o tym, co widzą w TV, o tym co widzą u innych dzieci. Nie miejmy pretensji do dzieci o to, że marzą o tym, czym na co dzień bawią się ich koledzy z przedszkola czy szkoły.

Przychodzi ten dzień, gdy musimy zapakować zebrane dary ( jest tego naprawdę mnóstwo) w dwa samochody ( w tym jeden całkiem spory). Na miejsce jedziemy obładowani do granic możliwości i zestresowani, bo znajdujemy się w na tyle wyjątkowej sytuacji, że nie zostawiamy paczek w magazynie, a zawozimy je na miejsce osobiście. W magazynie szlachetnej paczki, czekają na nas wolontariusze, kawa i herbata. Zostajemy ciepło przyjęci, wypełniamy dokumenty (protokół z przyjęcia paczek: ilość, wartość, ilość osób pomagających, to raczej formalność w naszym przypadku, ale pewnie chodzi tu o to, by po drodze, na magazynie nic się nie zawieruszyło), dostajemy certyfikaty i wielką czekoladę. Zabieramy na pokład naszą wolontariuszkę i udajemy się w drogę.

Mamy okazję na własne oczy przekonać się jaką trasę pokonuje nasza rodzina codziennie w drodze do szkoły i pracy. Najpierw ciemne drogi wśród pól i lasów, a później już tylko las. A w środku lasu… skromny dom i cała rodzina czekająca na nas w oknie. Przyznajemy się, że zżerała nas trema. Baliśmy się co zastaniemy na miejscu, czy nasze wyobrażenia będą odpowiadały realiom. Czy nasz wysiłek zostanie choć trochę doceniony, czy nasza rodzina nie poczuje się niczym urażona?

I wiecie co? Ta niepewność zniknęła zaraz po wejściu do domu. Gdzie choć bardzo biednie, to jednak przyjaźnie. Widać, że rodzice włożyli mnóstwo wysiłku w to, by ten stary, wymagający remontu dom, zapewnił ich dzieciom komfortowe warunki. Skromnie, ale bardzo czysto, schludnie. Nie ma tu papierosów. Dzieci są bardzo onieśmielone, ale w ich oczach widzimy iskierki. Wnoszenie kartonów i pudełek wydaje się nie mieć końca, a pani domu nie może uwierzyć, że to wszystko dla nich. W oczach pojawiają się łzy, nie tylko u niej, u nas też, bo czujemy się tym onieśmieleni. Zaczyna się rozpakowywanie paczek z prezentami. Tego ciepła na sercu, nie da się z niczym porównać. Szczera radość, z każdej nawet najmniejszej rzeczy. Czterolatek, który cały czas krąży wokół sześciopaku Kubusia, bo nie może uwierzyć, że ma tyle swojego ukochanego soczku! Matka, która cieszyła się z każdej rzeczy, zarówno dla siebie, jak i dla dziecka. Nieważne czy ubranka były modne, czy nowe czy używane. Ważne, że były zadbane (tego pilnowaliśmy bardzo skrupulatnie, bo wstyd byłoby nam podarować tej rodzinie rzeczy brudne czy zniszczone). Nie widzieliśmy nigdy nikogo kto tak cieszyłby się na widok konserw, ryżu, makaronów. Spędziliśmy tam ponad godzinę, bo każda, nawet najdrobniejsza rzecz musiała być dotknięta, rozpakowana, każda rzecz spotkała się z wielką wdzięcznością i radością. Na koniec wielkie podziękowania z łzami w oczach. Do domu wracaliśmy szczęśliwsi, zmotywowani do działania i pewni tego, że za rok to powtórzymy.

I jeśli to nie była potrzebująca rodzina, jeśli ta wdzięczność była udawana, to powinni dostać Oskara. Wszyscy. Za wspaniałą grę aktorską, mistrzostwo charakteryzacji i dekoracji.

Wiem, że wielu ludzi ma złe doświadczenia z pomaganiem innym. Wiem, że zdarzają się sytuacje, gdy wolontariusze nie do końca są w stanie zweryfikować sytuacje rodziny. Wiem, że niektórzy wykorzystują tego typu akcje, a ich sposób na życie to kolejne dziecko i zasiłek. Ale dla mnie to wciąż nie powód, by skreślać za jednym zamachem wszystkich. To ja wybieram, której rodzinie pomagam. Wczytuje się w potrzeby, ich historie, kontaktuje się z wolontariuszem czy liderem rejonu. Mogę też poszukać rodziny, która zgadza się na kontakt osobisty.

Nie wyciągajmy pochopnie wniosków, nie skreślajmy rodziny tylko dlatego, że dziecko marzy o koszulce z idolem czy markowej lalce. To nie prawda, że naprawdę biedne dziecko marzyłoby o czymś bardziej przyziemnym. Biedne dziecko to wciąż dziecko, które z pewnych rzeczy nie musi sobie zdawać sprawy. Akcja szlachetna paczka to piękna inicjatywa, pomimo tego, że niektórych skłania do nadużyć czy oszustw. Tak zawsze było i będzie. Nikt Was nie zmusi do pomocy, ale uwierzcie, warto pomagać, bo to działa w dwie strony. Niesiecie pomoc, a otrzymujecie w zamian wielką satysfakcję i siłę. Warto!

Podobne artykuły:

Przesądy noworoczne Złodziej czeka na turystę, 6 sposobów, by nie dać się złodziejowi na wakacjach Najlepsze imprezy na świecie – 7 miejsc na dobrą zabawę Potrawy Wielkanocne: 10 wielkanocnych przysmaków Holi – indyjskie święto w Polsce